303) محروم شدن زائر از زيارت امام حسين (عليه السلام) و شهداى كربلا كه هدف سفر است؛
4) مزاحمت براى ساكنان اطراف اين اماكن جعلى؛
5) تزاحم و تصادم با نامحرم در گذرگاه‌هاى تنگ اين اماكن؛
گويا سخن امام اميرالمؤمنين(ع) را از ياد برده ايم كه تازيانه در دست در بازار كوفه قدم مى‌زد و به مردم مى‌فرمود: شنيده‌ام در بازار شانه‌هاى زنانتان به شانه مردان نامحرم برخورد مى‌كند! خدا لعنت كند مردى را كه غيرت ندارد! 16) سوء استفاده سودجويان از اعتقادات مردم.
يكى از دوستان تعريف كرد كه خانمى از همراهان ما وقتى چشمش به گهواره موجود در مقام جعلى على اصغر(ع) افتاد، چند دقيقه بر مظلوميّت آن حضرت گريست و ناگهان گردنبند و النگوها و گوشواره‌ها و همه جواهر آلات همراه خود را يك جا در گهواره انداخت و رفت. به راستى دست اين سودجويان را چه كسى باز كرده است؟ آيا ما اگر اين زائران عاشق را به اين اماكن نمى‌برديم چنين اتفاقى مى‌افتاد؟ آيا عمل ما مورد تأييد سالار شهيدان است؟
شايسته است به عنوان يك تكليف شرعى به جاى بردن زائران ائمۀ معصوم (عليهم السلام) به اين كوچه پس كوچه‌هاى انحرافى از آنان بخواهيم تا با حضور در حرم هاى مطهّر از خداى بزرگ كمال و معنويّت را در حضور ارواح بلند آنان طلب كنند.
13. اعمال خرافى در بين الحرمين
حدّ فاصل حرم امام حسين(ع) تا حرم حضرت اباالفضل(ع) در گذشته بازارى به نام بين الحرمين بوده است. صدّام در اواسط دوران حاكميّت خود اين بازار و خانه هاى پشت آن را ويران كرد و به جاى آنها خيابانى عريض با چند رديف درختان نخل احداث نمود. اين فضا كه اكنون نيز بين الحرمين ناميده مى‌شود، با توّجه به چشم انداز هاى زيبايى كه در دو سوى خود دارد (گنبد و بارگاه امام حسين(ع) و حضرت اباالفضل(ع)) و نيز فضاى سبز و درختان و آب نما ها بسيار قابل بهره بردارى است، زائران مى‌توانند در اين محيط برنامه‌هاى مفيد مذهبى از قبيل دعا و توّسل و زيارت، مدّاحى و حتى سخنرانى داشته باشند. ولى بايد هوشيار بود كه عناصرى جاهل يا مغرض در تلاش‌اند تا همين محيط خوب ومثبت را به خاستگاهى براى افكار خرافى و اعتقادات باطل تبديل كنند. چنان كه در ايام حج سال گذشته (1429) در كربلا افرادى مغرض يا نادان مردم را وادار مى‌كردند تا هفت شوط (به عدد اشواط سعى بين صفا و مروه در حج) بين حرم امام حسين(ع) تا حرم حضرت اباالفضل(ع) رفت و آمد كنند و احرام بپوشند و هروله كنند و بگويند: اللَّهُمَّ لَبَّيكَ؛ لَبَّيكَ يا حُسَين! ... نيك بيانديشيد كه اللَّهُمَّ لَبَّيكَ را از حج گرفته‌اند و مخاطب آن خداست و لَبَّيكَ يا حُسَين را از پاسخ به نداى هَل مِن ناصرٍ امام حسين(ع) برداشته اند و مخاطب امام حسين(ع) است و اگر اين دو شعار با هم آميخته شود، چه آبرويى از شيعه مى‌برد چه بسيارند دل‌هاى بيمارى كه آرزوى دست يافتن به چنين فرصتى دارند تا شيعه را متهم كنند و چه سرمايه اى بايد هزينه شود تا آثار سوء اين تهمت خنثى گردد؟!
جوانانى ناآگاه در اين محيط به بهانۀ تأسّى به چهره خاك‌آلود و خونين امام حسين(ع) در ظهر عاشورا خود را به زمين انداخته و صورت هاى خود را به خاك مى‌ساييدند تا خونين شود! چهار دست و پا بر زمين راه مى‌رفتند و عوعو مى‌كردند، با اين توجيه غلط كه ما سگ حسين و ابالفضليم!! و معتقدند كه اهل بيت از اصحاب كهف كه كمتر نيستند. آنها سگشان را هم با خود بردند و عاقبت به خيرش كردند، چرا اين‌ها نكنند؟!