12در روايت مى‌خوانيم، مردى وارد مسجد شد در حالى كه پيامبر به تنهايى نشسته بود، حضرت بلند شد و جا باز كرد؛ آن شخص با كمال تعجب گفت: اى رسول خدا! جا كه بسيار است.
فرمود: حق مسلمان بر مسلمان است كه اگر ديد برادرش مى‌نشيند بلند شود و برايش جا باز كند.
هرگز پيامبر اسلام، خُلق و خوى مردمى و محبت به مردم را فراموش نكرد.
همانند خود مردم زندگى مى‌كرد.
قدرت، رفتار او را عوض نكرد.
در همه حال با مردم و از مردم بود.
عبدالله بن عمر مى‌گويد: از او بخشنده‌تر، يارى‌كننده‌تر، شجاع‌تر و درخشان‌تر كسى را نديدم.
با اينكه هيبت الهى داشت، اما با مردم خوش رفتارى مى‌كرد.
وقتى در جمعى مى‌نشست، شناخته نمى‌شد كه او پيامبر خداست.
6- تبليغ عملى
پيامبر اكرم(ص) با ارائه الگوى رفتارى، در زندگى شخصى و عملى خويش، مبلّغ واقعى دينى و آئين خدا گرديد.
اين عمل بسيار تأثيرگذار بود، به گونه‌اى كه حتى كسانى را كه افكار انحرافى در سر مى‌پروراندند به طرف خود جذب نمود.
شما روحانى بزرگوار، نيك مى‌دانيد كارآيى سخن و تبليغِ زبانى در برابر كارآيى عمل بسيار ناچيز مى‌باشد.
به همين جهت پيشوايان دينى ما همواره به اين امر، اهتمام داشتند.
در روايت مى‌خوانيم كه روزى پيامبر(ص) با جمعى نماز مى‌گزارد و حسين(ع) در حالى كه خردسال بود، نزديك ايشان بود.
هر گاه پيامبر به سجده مى‌رفت حسين(ع) مى‌آمد و بر پشت ايشان سوار مى‌شد و هر گاه رسول خدا(ص) مى‌خواست سر از سجده بردارد، حسين(ع) را مى‌گرفت و در كنارش مى‌نهاد و وقتى به سجده مى‌رفت حسين(ع) مجدداً بر پشت او سوار مى‌شد.
او پيوسته چنين مى‌كرد تا آنكه پيامبر(ص) از نماز فارغ شد.
در اين هنگام مرد يهودى گفت: اى محمد(ص) شما با كودكان كارى انجام مى‌دهيد كه ما چنين نمى‌كنيم.
پيامبر(ص) فرمود: اگر شما به خدا و رسولش ايمان داشته باشيد به كودكان، مهربانى مى‌كنيد.
مرد يهودى گفت: من به خدا و فرستاده‌اش ايمان آوردم.
بدين ترتيب با ديدن اين بزرگوارى از سوى پيامبر با آن عظمت و جايگاه، اسلام آورد.
عمل پيامبر(ص) باعث شد آن يهودى مسلمان شود.
اين حركت پيامبر(ص) يك راهكار مهم در تبليغ دين مى‌باشد؛ راهكارى كه برگرفته از آموزه‌هاى قرآنى مى‌باشد.
آنجا كه فرمود: «يا ايها الذين آمنوا لم تقولون ما لا تفعلون»؛ اى كسانى كه ايمان آورديد؛ چرا چيزى مى‌گوييد كه در مقام عمل خلاف آن انجام مى‌دهيد.
در نظرگاه استاد مطهرى، يك فرق ميان مكتب انبياء و مكتب فلاسفه و حكما، اين است كه حكما اهل نظريه و تعليم و تدريس مى‌باشند و سر و كارشان تنها از راه زبان با افكار و ادراكات بشر است، ولى پيامبران به آنچه مى‌گويند قبل از آنكه از ديگران تقاضاى عمل بكنند، خودشان عمل مى‌كنند، و بنابراين