19ذات حق و بدون چشم‌داشت پاداشى صورت مى‌پذيرد. خود در اين باره مى‌فرمايد:
گروهى خدا را از روى رغبت و ميل (به بهشت) مى‌پرستند كه اين عبادت تاجران و سودجويان است و گروهى خداى را از روى ترس، پرستش مى‌كنند كه عبادت بردگان است و عده‌اى به سبب شكر نعمت‌هاى الهى و سپاس (و اينكه حضرت حق را شايسته عبادت مى‌دانند) او را مى‌پرستند و اين عبادت آزادگان است. 1
آن‌گاه به نوع عبادت خود اشاره مى‌كند و مى‌فرمايد:
هيچ‌گاه خداوند را از روى ترس يا به طمع و چشم‌داشت پاداشى نپرستيدم، بلكه چون خداوند را شايسته پرستش ديدم، او را عبادت كردم. 2
اميرمؤمنان على عليه السلام درباره اخلاص نيز مى‌فرمايد كه تمام دوستى‌ها و دشمنى‌ها و جذب و دفع، همه و همه بايد براى خدا باشد: « المؤمِنُ مَنْ كان حُبُّهُ لِلّٰهِ و بُغضُهُ للّٰهِ و أخذُهُ للّٰه‌و تَرْكُهُ للّٰهِ». 3
در سيره عبادى امام، نماز بزرگ‌ترين جلوه عبادت واساسى‌ترين نماد بندگى و ركن نخستين و پايه اصلى دين است. مؤمن كسى است كه دوستى، دشمنى، دادن و گرفتن او براى خدا باشد. در بحرانى‌ترين زمان‌ها و مكان‌ها نيز نماز اول وقت امام به تأخير نمى‌افتاد، چنان‌كه در جنگ