14با رحمت و عطوفت به مؤمنان آموخت؛ اهل مداهنه نبود و هيچ‌گاه حقيقت را قربانى مصلحت نكرد. كتاب فضل على عليه السلام چندان پربرگ‌وبار است كه براى خواندن آن چند نقدِ عمر بايد و تنها مى‌توان شمه‌اى از فضايل ناپيداى علوى را واكاويد و پيش روى همگان نهاد.
از آنجا كه حس كمال‌جويى و ويژگى الگوطلبى و نمونه‌پذيرى، امرى فطرى و ذاتى است و آدمى براى ره‌يابى به سرمنزل مقصود و دست‌يابى به كمال مطلوب، در جست‌وجوى اسوه‌هايى براى پيروى از آنها و گرفتن سرمشق برمى‌آيد، بايد الگوهاى مطلوب را بشناسد. على عليه السلام پس از پيامبراعظم صلى الله عليه و آله مصداق كامل اسوه حسنه است و پيروى از ايشان موجب هدايت و كمال امت اسلامى، بلكه انسانى است. شيوه آن بنده راستين حق، سبب ترقى، رشد و تكامل بشر خواهد بود و به همان نسبت سرپيچى از روش او، گمراهى و نابودى هميشگى را در پى خواهد داشت.
پيامبر درباره سيره على عليه السلام به عمار ياسر اين‌گونه سفارش مى‌كند:
اى عمار، اگر ديدى على به تنهايى از يك راه مى‌رود و تمام مردم به راهى ديگر روانند، به راه على برو؛ زيرا او تو را به نابودى نكشاند و تو را از مسير هدايت و رستگارى خارج نسازد. 1
در روايتى ديگر پيامبراكرم صلى الله عليه و آله به على عليه السلام فرمودند:
اى على، بى‌شك تو كسى را كه پيروت باشد، هدايت خواهى كرد و آن‌كه با سيره و راه تو مخالف است، به يقين، تا روز قيامت گمراه خواهد ماند. 2