12 رَؤُفٌ بِالْعِبٰادِ». ¹

« إِنَّمٰا وَلِيُّكُمُ اللّٰهُ وَ رَسُولُهُ وَ الَّذِينَ آمَنُوا الَّذِينَ يُقِيمُونَ الصَّلاٰةَ وَ يُؤْتُونَ الزَّكٰاةَ وَ هُمْ رٰاكِعُونَ ». ²

إِنَّمٰا نُطْعِمُكُمْ لِوَجْهِ اللّٰهِ لاٰ نُرِيدُ مِنْكُمْ جَزٰاءً وَ لاٰ شُكُوراً ³

در عرف قرآن و آموزه‌هاى وحى، نوعى ملازمه ميان بندگى و حكمت و علم لدنّى وجود دارد. ⁴ ناگفته پيداست كه بر اساس همين منطق، انسانى كه در اوج بندگى است، در قلّۀ دانش و حكمت الهى قرار دارد. ⁵بى‌جهت نيست كه حضرت رسول صلى الله عليه و آله على عليه السلام را دروازۀ دانش و حكمت دانست و مردم روزگار خود را به سيرابى از آن درياى بى‌كران و جوشان حكمت الهى فراخواند. اديبان و عارفان و انديشمندان شيعه و سنّى با وجود توسعه و گسترش روزافزون علوم مختلف هنوز هم متحيّر سخنان حكمت آموز او هستند.

عمر بن بحر جاحظ، از اديبان مشهور اهل‌سنت در كتاب معروف خود البيان و التبيين با آنكه سخنان پرارج و گران‌بهايى از سخنوران