60در صحيحين است كه هرگاه كه كسى مريض مى‌شد يا به كسى قرحه‌اى 1 يا جراحتى مى‌رسيد رسول - صلى اللّٰه عليه و آله وسلم - به انگشت مباركِ خود، همچنين مى‌كرد 2 و در تفسير آن سفيان ثورى سبابۀ خود را بر زمين نهاد و بعد از آن گفت:
«بِسْمِ اللّٰه تُربة ارْضِنا بِريِقَةَ بَعْضِنٰا يَشْفى سَقِيمُنا بِاِذْن رَبِّنا.»
در بعضى روايت چنين آمده كه اوّل اين دعا را بخواند و بعد از گفتن بريقة انگشت در خاك كند و در حديث ديگر آمده كه مردى را به نزديك آن سرور آوردند كه در پاى او جراحتى بود. پس آن حضرت - صلى اللّٰه عليه و آله وسلم - يك طرفِ بوريا را 3 برداشتند و بعد از آن سبّابۀ مُبارك را به آب دهن شريف ماليده بر زمين گذاشتند و فرمودند:
«بسم اللّٰه ريق بعضنا بتربة ارضنا ليشفى سقيمنا باذن ربنا.»
بعد از آن انگشت ميمون را بر آن جراحت نهادند.
امّا ثمار آن محل فيض و اسرار:
در صحيح مسلم است كه هر كه خورد در صباح هفت خرما كه از مابين «لابتين» مدينه است ضرر نكند او را هيچ چيز تا بيگاه و در روايت امام احمد است كه هر كه خورد هفت خرماى عجوه 4 از لابتين مدينه بر نهار، ضرر نكند او را هيچ چيز تا شب.
راوى مى‌گويد: [10 - آ] گمان مى‌برم كه فرمود كه اگر هنگام شام تناول نمايد محفوظ باشد از ضرر اشيا تا كه صبح آيد و نيز در صحيحين است كه هر كه نهارى كند به هفت خرماى عجوه ضرر نكند او را در آن روز زهر و سَحِره، و در صحيح مسلم است كه در عجوۀ عاليه شفاست و يا آنكه فرمود 5 او ترياق است بر نهار و در روايت امام احمد است به