21معظّم شيعه نيز قرار گرفته است. در اينجا نخست دربارۀ مؤلف كتاب مطالبى مى‌آوريم و سپس به طور خلاصه به مندرجات كتاب مى‌پردازيم.
شرح احوال علّامه نورالدين سمهودى
امام نورالدين، ابوالحسن على بن القاضى عفيف الدين عبداللّٰه الحسنى، مشهور به السمهودى، منسوب به سَمهود 1، از شهرهاى مصر است. سلسلۀ نسب وى به حسن مُثنّى بن حسن بن على ابى طالب - عليهم‌السلام -، مى‌رسد و لذا به او حسنى هم گفته مى‌شده است.
در صفرالخير سال 844 هجرى قمرى در سمهود متولد شد در همان شهر به علوم مقدماتى اسلامى را فرا گرفت و قرآن كريم را حفظ كرد. سپس براى تكميل دروس به قاهره آمد و حديث و فقه و اصول و ادبيات عرب و عرفان را نزد شمس جوهرى و شريف مناوى تحصيل كرد. سپس به مدينه منوره رفت و در آنجا سى و سه سال ساكن بود. ابتدا نزد استادان مكه و مدينه مانند شهاب الابشيطى ابوالفرج المراغى حديث و فقه و علوم اسلامى را فراگرفت و مدتى در كتابخانه مسجد پيامبر به كتابدارى مشغول بود تا اينكه اجازه تدريس يافت و از علماى شافعى مذهب معروف زمان خود در مدينه شد و به عنوان مدرس تدريس مى‌كرد و شاگردان فراوانى از او بهره مى‌گرفتند. او فتوا نيز در ضرورت صادر مى‌كرد، در عين حال مورّخى بود اديب و عارف و اهل يقين و معتقد به توسّل و زيارت.
وى بيت‌المقدس را زيارت كرد و دوبار به مدينۀ منوّره بازگشت و مدينه را وطن دائمى خويش اختيار نمود، تا اينكه در همان جا در روز پنجشنبه هيجدهم ماه ذيقعده سال 911 ه .ق به ديار باقى شتافت. عموم اصحاب تراجم از او به بزرگى ياد كرده و فضل و مرتبت او را تحسين كرده‌اند 2.