38
پايدارى، تا پاى جان
اين عجيب نيست كه انسان‌ها هر از گاهى دست به كارهاى خير و بزرگ بزنند و اقداماتى را فقط براى خدا انجام بدهند چرا كه انسان هر قدر هم كه در مرداب غفلت فرو رفته باشد، گاهگاهى فرات فطرتش مى‌جوشد و وجدان انسانى، الهيش، او را به راه راست مى‌آورد، شگفت‌آور اين است كه انسان بتواند عمرى را تمام در راه راست و صراط مستقيم و مقاومت سپرى كرده باشد و در آخر نيز سر بر سر همين طريق حق بگذارد و از هر چه غير از حق بگذرد و اين همان فضيلت بزرگى هست كه خدا تنها به كسانى ارزانى مى‌دارد كه آنها را بخواهد و دوست داشته باشد 1 و ما در حيرت آباد حماسه‌ها و در ميان شهداى كربلا، خيلى از نور نمونه‌هاى ناب را مى‌بينيم، دلير مردانى كه در زمان رسول خدا(ص) از ياران او شمرده مى‌شدند و پس از او نيز در كنار جانشين به حق او على مرتضى(ع) بوده و با دشمنان او در صفين و جمل و نهروان جنگيده بودند و پس از او نيز با يادگار آن حضرت، امام مجتبى(ع) همراه بودند تا بالاخره در دشت خون و قيام، كربلاى معلّى، با خون خويش خطّ خدا را رقم زدند و در بلنداى ابديت جاى گرفتند.