24است، برحذر باش؛ زيرا آدمى به راه و روش و افكار دوستش خو مى‌گيرد.

اسلام و پيشوايان دينى همواره آدمى را از هم‌نشينى با بدان پرهيز داده‌اند؛ زيرا خواه ناخواه آدمى از آنان تأثير مى‌پذيرد و آن‌گاه پشيمانى نيز سودى برايش ندارد. خداوند كريم درباره اهميت گزينش دوست، از زبان كسى كه از همين روى به بى‌راهه رفته چنين فرموده است: يٰا وَيْلَتىٰ لَيْتَنِي لَمْ أَتَّخِذْ فُلاٰناً خَلِيلاً ؛ «اى واى بر من! كاش فلان شخص را به دوستى بر نمى‌گزيدم.» (فرقان:28) هم‌نشينى با بدان، روشنايى روح را از بين مى‌برد و توان تشخيص انسان را درباره خوبى و بدى فرو مى‌كاهد و زشتى رفتار ناپسند را ناچيز مى‌نمايد. از اين رو، امام محمد تقى(ع) مى‌فرمايد:

ايّاكَ وَ مُصاحَبَةَ الشَّرِيرِ فَانَّهُ كالسيَّفْ الْمَسْلُولِ يَحْسُنُ مَنْظَرُهُ و يَقْبُحُ أَثَرُهُ. ¹

زنهار از هم‌نشينى با بدكار؛ زيرا او همچون شمشير آخته است كه ظاهرش زيبا و نشانى كه مى‌گذارد زشت است.

امام على(ع) نيز بر اهميت اين مسئله تأكيد مى‌كند:

مُجالَسَةُ اهْلِ الْهَوى مَنْسَأَةٌ لِلإيمانِ وَ مَحْضَرَةٌ للِشَّيطانِ. ²

هم‌نشينى با اهل هوا و هوس، دوركننده ايمان از انسان و