42مردم به ساخت و ساز آنجا، پرداختند. از اين گذشته متوكّل، مسجد جامع بزرگى در آن منطقه ساخت و پول زيادى در آن، هزينه كرد و دستور داد منارۀ بلندى بر آن قرار دهند تا از يك طرف، صداى اذان در منطقه پيچيده، همگان را از وقت نماز مطّلع سازد و از سوى ديگر، از راه‌هاى دور ديده شود و راهنماى مردم باشد؛ مردم نيز در اين مسجد گرد آمده، مسجد پيشين را رها كردند». 1از آنچه گذشت و خصوصاً از محتواى دايرۀ المعارف اسلامى به زبان فرانسوى، به دست مى‌آيد كه تنها كربلا، به نام حائر ناميده نشده است. دايرۀ المعارف اسلامى - فرانسوى، ذيل مادۀ حائر آورده است: اين نام، در اصل به چندين محل اختصاص يافته كه يكى از آنها، «حائر حسينى» است و عبارت است از محوّطۀ مقدّسه قبر امام حسين(ع) در كربلا». 2
اين روايت طبرى، به لحاظ تاريخى از اهميت فراوانى برخوردار است؛ چه اينكه در اين روايت، گواهى ارزشمندى در مورد پرستشگاه بودن كربلا از آغاز پيدايش آن در گذشته‌هاى دور، ارائه شده است؛ پرستشگاهى كه داراى خدمتكاران و مراقبان با ايمان بوده، هر يك وظايف مخصوصى داشته‌اند و حقوق خود را از اوقاف كه توسط امّ‌موسى، مادر مهدى خليفۀ عبّاسى به همين منظور تأسيس شده بود، دريافت مى‌كرده‌اند. اين روايت را كه دايرۀ‌المعارف ياد شده نقل كرده، همان روايتى است كه طبرى در جلد دهم كتاب تاريخ خود - صفحۀ يكصدو هجده و ضمن نگارش رويدادهاى سال 193 هجرى - در دوران خلافت هارون‌الرشيد، آورده و گفته است:
على بن محمد به نقل از عبدالله گفت: قاسم بن يحيى با نقل روايتى، اظهار داشت: