24اى كربلا! به يقين شخص شريف و برجسته‌اى را در خود جاى دادى؛ و بعد از آن، رمز آسمان گرديدى. و اى كربلا! به قبله‌گاه هر صاحب نفسى بدل شدى؛ كه هر چيزى، غير از خالق خود را خوار و كوچك مى‌شمارد. و اى كربلا! به مجد و عظمت شريف و اصيلى نايل گشتى؛ و به افتخارى دست يافتى كه هر آرزويى جز آن، حقير و كوچك است؛ افتخارى كه به جان خودم سوگند! با فدا شدن ترسيم گرديد؛ و مفهوم عظمت و بزرگى را به بهترين صورت، آشكار ساخت. بنابراين، براى مسلمانان فرهيخته، شعار مقدسى است؛ كه كعبه و كربلا، دو قبله‌گاه نماز و سازش‌ناپذيرى مى‌باشند.
كربلا همواره با پرتوهاى آسمانى خود، بر دنياى عربى و اسلامى نورافشانى كرده است و در نتيجه مسلمان قرآن‌پژوه، مبادى دينى خود و غير مسلمان، حركت در مسير درست زندگانى را از آن، الهام گرفته است. به همين جهت كربلا امروز - به تعبير محمود عقّاد - حرمى است كه مسلمانان براى عبرت و تذكار و غير مسلمانان، براى ديدار و تفكّر، زيارتش مى‌كنند. امّا اگر جايگاه شريف و جاودانه‌اش مدّ نظر قرار گيرد، سزاوار است زيارتگاه هر انسانى شود كه براى همنوعان خود، سهمى از قداست و بهره‌اى از فضيلت قائل است؛ چه اينكه ما هيچ بقعه‌اى از بقعه‌هاى زمين، جز كربلا را - بعد از شهادت امام حسين(ع) - سراغ نداريم كه نامش با تمجيد و ستايش بالابلند انسانيّت همراه باشد؛ بنابراين، هر صفتى از صفات برجسته كه انسان، بدان‌ها انسان است و بدون آنها، جز حيوانى رها و بدون افسار محسوب نمى‌گردد، با يادكرد روزگار امام حسين(ع) در آن صحراى خشك و سوزان همراه است. 1البته فاجعۀ طفّ، تأثير عميق خود را در دل و جان مسلمانان و غير آنها بر جاى