17
پيامبرش سرمشق گيرد و گام در جاى قدم او گذارد.»
هر كس اسوۀ حسنه را بشناسد و از او پيروى نكند، بى‌ترديد، به بيراهه ره مى‌سپارد و در دنياى زر و زور و تزوير در تاريكستان نادانى و دنياگرايى غوطه‌ور خواهد شد و آن كه بى‌اسوه طى طريق مى‌كند، البته راه به جايى نمى‌برد. خداوند پيامبر اعظم صلى الله عليه و آله را فرستاد تا به سوى حق دعوت كند و گواه رفتار خلق باشد، پس:
«وَاقْتَدوا بِهَدْيِ نَبِيِّكُمْ فَاِنَّهُ افْضَلُ الْهَدْيِ وَاسْتَنُّوا بِسُنَّتِهِ فَاِنَّهٰا اهْدىٰ السُّنَنِ 1؛ و به راه و رسم پيامبرتان اقتدا كنيد كه بهترين راه و رسم‌هاست و رفتارتان را با روش پيامبر تطبيق دهيد كه هدايت‌كننده‌ترين روش‌هاست.»
حضرت رسول صلى الله عليه و آله اخلاقى والا و رفتارى انسانى داشت به طورى كه از عوامل اصلى موفقيّت ايشان در دعوت به توحيد و تعاليم اسلامى به شمار مى‌آيد. پيامبر گرامى در پرتو تربيت ربانى دريافته بود كه سپردن كارها به خداوند و اتكال به ذات الهى، عامل پيروزى و نجات است.
ايشان پيوسته به ياد خدا بود و در دل و زبان به همراه حضرت حق بود. به خواندن قرآن اهميّت ويژه قائل بود و شب‌ها تا سوره‌هاى حديد، حشر، صف، جمعه و تغابن را نمى‌خواند، نمى‌خوابيد. با آوايى زيبا قرآن مى‌خواند و مى‌فرمود: هر چيز آرايه‌اى دارد و زينت قرآن، آواى خوش است. 2