334 - ذكر نام امير مؤمنان عليه السلام يا بيعت مردم با آن حضرت در قرآن ضرورى نبوده، پس از آنكه پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله اين موضوع را به صراحت و در مناسبت‌هاى مختلف، از آغاز دعوت و حديث دار گرفته تا حجةالوداع بيان فرمود و با قول و فعل، جانشينى على عليه السلام را براى بعد از خود تحكيم و تثبيت نمود. افزون بر اين، بردن نام على عليه السلام در قرآن با آن همه حسادت‌ها و خصومت‌ها - كه در دل منافقان بود - تبعات منفى داشت و سبب مى‌شد به دليل اين خصومت‌ها و حسادت‌ها، قرآن را تحريف و آياتى از آن را حذف كنند و در نتيجه اختلافاتى بين امت اسلام پديد آيد كه اساس دين را هدف قرار دهد، همانگونه كه اين عكس‌العمل از پيش معلوم بود. به همين دليل پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله از اعلام ولايت امير مؤمنان عليه السلام به لحاظ پيش‌بينى مخالفت مردم بيمناك بود كه آيۀ تبليغ نازل شد و به رسول خدا صلى الله عليه و آله اطمينان داد كه خداوند او را از مكر و عداوت سركشان حفظ و حراست خواهد كرد كه در غديرخم آن پيام مهم را ابلاغ فرمود.
خلاصه: اثبات امامت نيازمند نصّ قرآن و تصريح به نام على عليه السلام نيست؛ با توجه به آنچه در آيات «تبليغ، اكمال دين و اولى الامر و ...» آمده و سنّت قطعى نبوى به تشريح و تثبيت آن پرداخته است.