63 (مٰا آتٰاكُمُ الرَّسُولُ فَخُذُوهُ وَ مٰا نَهٰاكُمْ عَنْهُ فَانْتَهُوا وَ اتَّقُوا اللّٰهَ إِنَّ اللّٰهَ شَدِيدُ الْعِقٰابِ) ¹؛ «آن‌چه را پيامبر خدا به شما (دستور) مى‌دهد، بگيريد و آن‌چه را كه نهى مى‌كند رها كنيد و از عدم اطاعت امر خداوند بپرهيزيد كه خداوند سخت كيفر (كننده‌اى) است».

و حال آن‌كه خداوند مى‌فرمايد:

(فَلاٰ وَ رَبِّكَ لاٰ يُؤْمِنُونَ حَتّٰى يُحَكِّمُوكَ فِيمٰا شَجَرَ بَيْنَهُمْ ثُمَّ لاٰ يَجِدُوا فِي أَنْفُسِهِمْ حَرَجاً مِمّٰا قَضَيْتَ وَ يُسَلِّمُوا تَسْلِيماً) ²؛ «سوگند به پروردگارت آن‌ها ايمان نمى‌آورند، مگر آن زمانى كه تو را داور اختلافاتشان قرار دهند، و بعد از صدور حكم تو هيچ‌گونه ناراحتى و سنگينى از نتيجه آن در دل نداشته باشند و در ظاهر و باطن تسليم حق گردند».

گفتم: معلوم نيست آن‌چه شهرستانى به امام بخارى نسبت داده درست باشد.

گفت: من همۀ گفته‌هايش را بررسى كردم و مستندش را در كتاب «صحيح بخارى» (در باب قول المريض قوموا عنى ³- و باب كراهيۀ الخلاف ⁴ يافتم،