27خود ستم كردند (از راه خود برگشته و) نزد تو مى‌آمدند و از خداوند مغفرت مى‌خواستند و پيامبر هم براى آنان استغفار مى‌كرد، قطعاً خداوند را توبه‌پذير و مهربان مى‌يافتند».
و هيچ مسلمانى نمى‌تواند ادعا كند كه گناهى مرتكب نشده و نيازمند شفاعت پيامبر(ص) نيست؛ از اين رو شما با اين حرف خود به رسول خدا(ص) توهين مى‌كنيد كه توسل به او را همانند بت‌پرستى مى‌دانيد.
جوان وهابى گفت: اگر منظور شما از توسل، پرستيدن نيست، پس چرا نام خود را عبدالنبى و عبدالحسين و... مى‌گذاريد؟
شهيدى گفت: اشتباه شما همين جاست؛ با آن‌كه خود را پيرو قرآن مى‌دانيد و در حفظ ظاهر قرآن تلاش داريد، اما همانند «خوارج» حروفش را گرفته‌ايد و از فهم معانى آن درمانده‌ايد. مگر در قرآن كلمۀ عبد، فقط به معناى عبادت و بندگى و پرستش است؟ مگر خداوند در قرآن نمى‌گويد:
(وَ أَنْكِحُوا الْأَيٰامىٰ مِنْكُمْ وَ الصّٰالِحِينَ مِنْ عِبٰادِكُمْ وَ إِمٰائِكُمْ) 1؛ «مردان و زنان بى‌همسر