13ذبح عظيم ¹ در پس كوه فتنه‌ها، در پس طوفان حوادث و سيلاب‌هاى روزگار غدار، در پس نقشه‌هاى شوم ياوه‌گويان و خرافه‌پرستان بى‌دين؛ بلكه ضد دين، گم مى‌شد. زينب است كه نداى حسينى(ع) را در گذر تاريخ به گوش تمامى عالميان رسانده است. ندايى كه به شهادت دوست و دشمن، باعث احياى مسلمين و بقاى اسلام گرديد. به سه نمونه از سخنان مستشرقين دربارۀ پيام عاشورا توجه كنيد:

پروفسور براون مى‌گويد:

«... گروه شيعه يا طرفداران على(ع) به قدر كافى، هيجان و از خود گذشتگى نداشتند؛ امّا پس از رخداد عاشورا، كار دگرگون شد. تذكار زمين كربلا، كه به خون فرزند پيامبر، آغشته بود و يادآورى عطش سخت وى و پيكرهاى نزديكانش كه در اطراف او روى زمين ريخته بودند، كافى بود كه عواطف سست‌ترين مردم را به هيجان در آورد و روح‌ها را غمگين كند، چنان كه نسبت به رنج و خطر حتى مرگ، بى‌اعتنا شوند». ²

نيكلسن مى‌گويد:

«حادثۀ كربلا، حتى مايۀ پشيمانى و تأسف امويان شد؛ زيرا اين واقعه، شيعيان را متّحد كرد و براى انتقام حسين هم‌صدا شدند و صداى آنان در همه جا و مخصوصاً به نزد ايرانيان، كه مى‌خواستند از نفوذ عرب آزاد شوند، انعكاس يافت». ³