47درود بر نجد و كسى كه در آن قرار دارد، هر چند درود من از اين راه دور سودى ندارد.

ولى او هنگاميكه خبرهاى ناگوارى از قتل و غارت وهابيان شنيد، از سرودۀ خويش پشيمان شد و قصيده‌اى نو در پشيمانى از تأييد وهابيان سرود كه با اين بيت آغاز مى‌شد:

رجعتُ عن القول الذى قلت فى النجدى

و قد صحَّ لى عنه خلاف الذى عندى

من از گفتار پيشين خود در حق آن مرد نجدى بازگشتم؛ زيرا خلاف آنچه كه دربارۀ وى مى‌پنداشتم، برايم ثابت شد.

از امير محمدبن اسماعيل ¹ نقل شده كه وى در شرح قصيدۀ فوق - كه آن را «محو الحوبة فى شرح ابيات التوبه» ناميد - گفته است: وقتى قصيدۀ اوّلم، كه در مدح ابن عبدالوهاب بود، به نجد رسيد، در صفر سال 1170 ق. شخصى كه خود را شيخ مربد بن احمد تميمى معرفى كرد، نزد من آمد. او به همراه خود كتابهايى از ابن تيميه و شاگردش ابنقيم - كه با خطّ خود، آنها را استنساخ كرده بود - داشت. اين شخص در شوال همان سال به وطن خود (نجد) بازگشت و مشخص شد كه او از