42
9. لبيّك به نداى آسمان
رَبَّنٰا إِنَّنٰا سَمِعْنٰا مُنٰادِياً يُنٰادِي لِلْإِيمٰانِ أَنْ آمِنُوا بِرَبِّكُمْ فَآمَنّٰا رَبَّنٰا فَاغْفِرْ لَنٰا ذُنُوبَنٰا وَ كَفِّرْ عَنّٰا سَيِّئٰاتِنٰا وَ تَوَفَّنٰا مَعَ الْأَبْرٰارِ (آل‌عمران:193)
پروردگارا! ما نداكننده‌اى را شنيديم كه به ايمان فرا مى‌خواند كه: به پروردگارتان ايمان آوريد. پس ما هم ايمان آورديم. پس گناهان ما را بيامرز و بدى‌هاى ما را بپوشان و از آنها درگذر و ما را با نيكان بميران.
اين آيه، از آيه‌هاى پايانى سورۀ مباركۀ آل عمران است كه مستحب است هنگام برخاستن براى نماز شب و تهجّد، تلاوت شود. اين آيه از زبان سحرخيزان عاشق و عارفى است كه همواره به ياد خدايند و شب و روز، نشسته و ايستاده و خوابيده، او را ياد مى‌كنند و به هدف‌دارى خلقت باور دارند و خدا را تسبيح گفته، از عذاب دوزخ به او پناه مى‌برند.
منظور از «منادى»، كه مردم را به ايمان به خدا