98از آنچه گذشت نتيجه مى‌گيريم كه زائران كعبه - چه شيعه و چه سنّى - تكليف دينى دارند كه وحدت را پاس دارند. نماز جماعت درحقيقت نمادى جذب‌كننده و نيز تعيين‌كننده، در روند اتحاد مسلمانان، به شمار مى‌آيد. اگر در بستر عبادت، وحدت اسلامى شكل گيرد، روح عبادت سبب تحكيم آن خواهد شد؛ زيرا چنين وحدتى فراتر از وحدت ملى، يا وحدت سياسى بوده، و ريشه در مكتب الهى دارد.
نماز، در قرآن كريم، حركتى عبادى است در جهت ياد خداوند. آن‌گاه كه اين حركت عبادى، در حالت انفرادى انجام مى‌گيرد، معنويتى نصيب نمازگزار مى‌شود كه آثارش آرامش باطنى، آزادگى روحى و فروتنى در برابر پروردگار است، اما آن‌گاه كه اين حركت عبادى، به صورت اجتماعى درمى‌آيد، افزون بر آثار ياد شده، سبب تقويت اراده و خرد جمعى مى‌شود. بدين‌سان، ياد پروردگار در قالب نماز چه فردى و چه جمعى به منزله يك منبع نيروزا شناخته مى‌شود.
(وَ اسْتَعِينُوا بِالصَّبْرِ وَ الصَّلاةِ وَ إِنَّها لَكَبِيرَةٌ إِلاَّ عَلَى الْخاشِعِينَ * الَّذِينَ يَظُنُّونَ أَنَّهُمْ مُلاقُوا رَبِّهِمْ وَ أَنَّهُمْ إِلَيْهِ راجِعُونَ) (بقره: 45و46)
از صبر و نماز يارى جوييد (و با استقامت و مهار هوس‌هاى درونى و توجه به پروردگار نيرو بگيريد) و اين كار، جز براى خاشعان، گران است. آنها كسانى