74 ى
افت؟ قرآن كريم، پيش از اينكه فرمان اتحاد و چنگ زدن به ريسمان الله دهد، ايمان‌آوردگان را به تقوا فراخوانده است؛ يعنى بدون تقواى الهى، نمى‌توان در تكليف وحدت اسلامى توفيقى به دست آورد؛ زيرا آنچه سبب تفرقه و جدايى مسلمانان شده است، از خودخواهى و دنياطلبى تفرقه‌افكن‌ها حكايت دارد. تقواپيشگى در ميان مسلمانان و عالمان و حاكمان، سبب پيدايش روحيه و شيوه تسليم در برابر خداوند و فرمان‌هاى حيات‌بخش او مى‌شود.
(يٰا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اتَّقُوا اللّٰهَ حَقَّ تُقٰاتِهِ وَ لاٰ تَمُوتُنَّ إِلاّٰ وَ أَنْتُمْ مُسْلِمُونَ ) (آل عمران: 102)
«اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد، آن‌گونه كه حق تقوا و پرهيزگارى است، از خدا بپرهيزيد و از دنيا نرويد، مگر اينكه مسلمان باشيد. (بايد گوهر ايمان را تا پايان عمر حفظ كنيد).
خداوند در آيه اعتصام، از نعمت «الفت» ياد مى‌كند؛ نعمتى كه دل‌هاى مردم را به سمت برادرى و مهرورزى كشانده است. به راستى، كدام نيرو توانست اعراب پراكنده، ستيزه‌خو و خون‌ريز را همدل و همراه سازد؟ اگر ظهور اسلام و پيامبر اكرم(ص)، در شبه‌جزيره حجاز رخ نمى‌داد، اعراب جاهلى كه تا لب پرتگاه نابودى نزديك شده بودند، راه نجات داشتند؟