56
اَلْإِنْسٰانَ مٰا لَمْ يَعْلَمْ) (علق: 1- 5)
بخوان به نام پروردگارت كه (جهان را) آفريد، (همان كس كه) انسان را از خون بسته‌اى خلق كرد. بخوان كه پروردگارت (از همه) بزرگوارتر است، همان كس كه به وسيله قلم تعليم نمود، و به انسان آنچه را نمى‌دانست ياد داد.
و نخستين آموزش‌هاى وحى در خلوت و سكوتِ حكمت‌آميز حرا بر محمد امين(ص) نازل شد. خداوند از خواندن شروع مى‌كند؛ خواندنى، به نام پروردگار؛ يعنى هر كارى، حتى خواندن آيات قرآن كريم بايد با نام صاحب كعبه آغاز شود. در حقيقت، نام خداوند در سرآغاز امور سبب سلامت و بركت در كوشش‌هاى آدمى خواهد بود. كارى كه بى‌نام حق شروع شود، بى‌گمان كارى بى‌بهره است؛ زيرا وقتى نام و ياد پروردگار در كارى نباشد، جهت خدايى نخواهد داشت. اينكه بسيارى از كارهاى ما به سامان نمى‌رسد، دليلى جز غفلت از خدا و نام و ياد او ندارد.
پس حال كه به سرزمين وحى گام نهاده‌ايم، هر گام خويش را با نام خداوند برداريم، تا آرام آرام شيوه زندگى ما شود. مبادا با خود بگوييم كه كارهاى كوچك چندان اهميت ندارد! شيطان، از همين نقطه، بر قلب يورش مى‌آورد و غفلت از خدا را بر دل چيره مى‌كند. هر كارى، هرچند كوچك و ناچيز حتى نشستن و برخاستن را بايد با نام خداوند انجام داد.