121سياسى، حقوقى، اقتصادى و اخلاقى مى‌رهاند. سزاوار نيست كه زائر كعبه به مدينه رود و هيچ درسى از سنت پيامبر(ص) همراه خود نياورد. چنين زائرى نمى‌تواند ادعاى صادقانه‌اى در پيروى از خاتم پيامبران داشته باشد؛ زيرا از آن حضرت و جاذبه‌ها و دافعه‌هاى او، چيزى نمى‌داند.
زيارت يك حاجى در مدينه و حرم رسول اكرم(ص) درحقيقت يك حركت حق‌شناسانه است؛ يعنى حاجى، در برابر پيامبرش ايستاده و با اظهار احترام و ارادت قلبى‌اش مى‌رساند كه قدرشناس رسول رحمت است. او آگاه است كه پيامبرش در دوران 23 سال بعثت - در مكه و مدينه - چه رنج‌ها كشيده و چه اندازه در دشوارى‌هاى رسالت الهى‌اش شكيبا بوده است. او شنيده است كه پيامبرش در آغاز بعثت جز يك زن و يك مرد خديجه كبرى(س) و على مرتضى(ع) يار و ياور نداشت، اما اميد و ايمان داشت. او خوانده است كه پيامبرش همچون طبيبى سيار، به سراغ مردم مى‌رفت تا آنان را از تاريكى و گمراهى، به روشنايى هدايت آورد.
حضرت امير(ع)، زيارت حضرت رسول(ص) را كمال زيارتِ كعبه مى‌شمارد و حاجيان را با درخواست رزق معنوى در حرم نبوى، ترغيب مى‌كند.
أَتِمُّوا بِرَسُولِ اللهِ(ص) حَجَّكُمْ إِذَا خَرَجْتُمْ إِلَى بَيْتِ اللهِ، فَإِنَّ تَرْكَهُ جَفَاءٌ وَ بِذَلِكَ أُمِرْتُمْ (وَ أَتِمُّوا) بِالْقُبُورِ