105امام باقر(ع)، خواسته‌هاى خداوند از انسان‌ها را، دو چيز مى‌داند: يكى اعتراف به نعمت‌هاى او، ديگر اقرار به گناهان. در حقيقت، بندگى شايسته، آميخته‌اى از قدرشناسى و آمرزش‌خواهى است. آن‌گاه كه به نعمتى اعتراف مى‌كنى، از وظيفه شكر نعمت غفلت ندارى و آن‌گاه كه به گناهى اقرار دارى، به وظيفه درخواست مغفرت مى‌انديشى. بدين‌گونه، خويشتن را در سايه معرفت و ياد خداوند پيراسته‌اى و آمادگى تجديد عهد بندگى با پروردگار را در خود فراهم مى‌آورى.
لا وَ اللهِ مَا أَرَادَ اللهُ تَعَالَى مِنَ النَّاسِ إِلاَّ خَصْلَتَيْنِ أَنْ يُقِرُّوا لَهُ بِالنِّعَمِ فَيَزِيدَهُمْ وَ بِالذُّنُوبِ فَيَغْفِرَهَا لَهُم. 1
سوگند به خدا كه خداوند متعال از مردم جز دو كار نخواسته است: به نعمت‌هاى او اعتراف كنند، تا آنان را نعمت فزون‌تر دهد و به گناهان اقرار ورزند، تا گناهان‌شان را بيامرزد.
با اعتراف از روى پشيمانى و گريستن است كه خداوند نگاهى بنده‌نوازانه، به آدمى خواهد داشت. مبادا از دسته سخت‌دلانى باشيم كه توفيق و حال گريه به آنان دست نمى‌دهد! آنان بر اثر اصرار در بزه‌كارى‌ها و غفلت از هدايت و نعمت الهى، هيچ‌گاه، مجالى براى ديدن خود، فراهم نياورده‌اند. پيامبر اسلام(ص)، كسى را مى‌ستايد كه دلى خاشع