21را در سختى ببيند، رنج مى‌برد. اگر خارى در دست او فرو رود، گويى بر چشم وى فرو نشسته است و هرگاه او را در شادى ببيند، شاد مى‌گردد. امام صادق(ع) شيعيان واقعى اهل بيت(ع) را چنين توصيف كرده است:

شيعيان ما هم‌چون جزئى از خود مايند كه از طينت ما آفريده شده‌اند. بدين جهت، آن چه سبب اندوه و غم ما گرديده، آنان را غمگين كرده و آنچه ما را خوشحال كند، موجب خوشحالى آنان است. ¹

به همين جهت است كه بر سوگوارى در عزاى آنان به‌ويژه امام حسين(ع) تأكيد فراوان شده است.

امام صادق(ع) مى‌فرمايد:

مَنْ انْشَدَ فِي الْحُسَيْنِ(ع) بَيْتاً مِنْ شِعرٍ فَبَكَى وَ ابْكَى عَشَرَةً فَلَهُ وَ لَهُمُ الْجَنَّةُ فَلَمْ يَزَلْ حَتَّى قالَ وَ مَنْ انْشَدَ فِي الْحُسَيْنِ(ع) شِعْراً فَبَكَى وَ اظُنُّهُ قَالَ اوْ تَبَاكَى فَلَهُ الْجَنَّة. ²

كسى كه درباره حسين(ع) يك بيت شعر بسرايد و خود بگريد و ده نفر را بگرياند، بهشت بر همه آنان واجب مى‌گردد تا آنجا كه امام صادق(ع) فرمود: