50 معصوم تكيه صدارت زده‌اند، من دو دانشكده و دو مدرسه ديگر دارم به نام مدرسۀ دعا و زيارت كه نخستين مدرّس اين مدرسه، حضرت خاتم الانبيا(ص) است.
(ص 17)
مؤلف در جاى جاى كتاب، از اشعار عرفان شاعرى چون بابا طاهر، مولوى، عين القضاة همدانى، سنايى غزنوى، حافظ شيرازى، صائب تبريزى و فيض كاشانى بهره برده كه بر جذّابيت و تأثيرگذارى كتاب افزوده است.
بررسى اسناد زيارت آل ياسين و خصوصيات و تركيب و چهارچوب
اجمالى اين زيارت، به عنوان مقدمه‌اى بر شرح آن آمده است:
دعاها و زياراتى كه از ناحيه ساميۀ آخرين مدرّس اين مدرسه و استاد پايانى اين دانشگاه، يعنى عبد مطلق معبود و محبّ مطلقه موعود كلمۀ الله المحمود، صدر نشين كرسى حشمت و اقتدار در پس پرده غيبت، وجود مسعود حضرت اباصالح المهدى(ع) صادر شده، از لطافت خاصى برخوردار است... اين زيارت، مجمع البحرين و مُلتقى النورين است، هم زيارت است و هم دعا. (ص 22)
فهرست
فصل اول / درباره زيارت آل ياسين: برخى از منابع زيارت، زيارت شريفه آل ياسين را چه كسى نقل كرده است؟ خصوصيات اين زيارت، تركيب و چهارچوب اجمالى اين زيارت.
فصل دوم / شرح سلام‌ها، و توضيح درودها: سلام على آل ياسين، السلام عليك يا داعى الله و ربانى آياته، السلام عليك يا باب الله و ديان دينه.
سلوك سرخ
مهرداد ويس كرمى. چاپ اول: اصفهان، انتشارات انتظار سبز، 1381، 110 ص. (موضوع: نقد و تفسير زيارتنامه)
اين نوشتار، شرحى عرفانى بر زيارت عاشورا است كه مؤلف با بهره‌گيرى از آيات قرآن و احاديث اهل بيت(عليهم السلام)، به بيان اسرار و لطايف عرفانى آن پرداخته است.
به عقيدۀ مؤلف، زيارت و ادعيه را مى‌توان از دو منظر مورد توجه قرار داد. منظر اول: از آن جهت كه ادعيه و زيارات، حاوى معارف عميق اعتقادى است، بيشترين توجه و عنايت شارحان، متوجه اين جنبه ارزشمند شده است، اما از منظر دوم: ابعاد معنوى و عرفانى زيارات كه سالك الى الله را با خود به مقصد مى‌كشاند و او را تا وصول به سر منزل مقصود راهنمايى مى‌كند، مورد توجه است:
در اين نگاه، ادعيه و زيارات، حكايت از سلوك عملى معصوم مى‌نمايد و هنگامى كه سالك الى الله از لفظ و مفهوم گذر مى‌كند و به بطن وقايعى كه در وراى آن مستور است، راه پيدا مى‌كند، جان خود را درمتن وقايع مشاهده مى‌كند و عملاً به سوى مقصد رهسپار مى‌گردد.
منظر اول، كمين‌گاه لفظ و مفهوم است و زبان و عقل زائر به شكار در اين كمين‌گاه مى‌پردازد.
در حالى كه در منظر دوم، جان زائر در باطن زيارت شناور مى‌شود و پيش از آن كه به صيد بپردازد، اسير صيادِ قهارى مى‌شود كه او را به ساحل قرب مى‌كشاند. (ص 9)