65 به آيين نخستين نيمۀ ليل به سوى راه رو آورد چون سيل
روان بر سوى عين ذات گرديد ده و دو فرسخ از ره را نورديد
پس آن گه عصر تنگ آنجا رسيدند ر رنج ره نوردى آرميدند
از آنجا نيمۀ شب كوچ شد باز به آهنگ نفير نغمه پرداز
ز خواب ناز سر برداشت پاشا ز خرگه شد بيرون آن مرد دانا
بلاطه رخش همت را جهانيد سپه را تا به شش فرسخ دوانيد
از آنجا شد روان چون بحر يك بار ¹ همان در نيمۀ شب كرد ايلغار
ده و يك فرسخ از ره چون بپيمود به بلغاخايى منزلگه بفرمود
از آنجا نيمه شب كوسى بنواخت سوى قطرانه هم فرسخ عنان تاخت
همان دستور از آن وادى روان شد ز تك اسبش به صرصر هم عنان شد
ده و دو فرسخ از ره چون بپيمود نزول اندر حسا آن گه بفرمود
از آنجا باز اندر نيمۀ شب برون آمد ز خرگه چو كوكب
دم اندر ناى در پيشش دميدند كتل‌هاى سماوش ²را كشيدند
روان تخت روانش شد به هامون قشون از پى روان چون رود جيحون
(12)سوى عين‌فر ³بعد از هشت فرسنگ رسيد و كرد در آنجا شبى لنگ
از آنجا چاشتگاهى كوچ فرمود ده و يك فرسخ از هامون پيمود
كشيدند اندر معان آن‌گه عنان را گشود از بهر آسايش ميان را
چو سر زد آفتاب عالم آرا جهان گرديد از نورش مصفّا
اميرالحاج با حجّاج و لشكر روان گرديد از آنجا چو صرصر
طناب خيمه را در ام‌عياش كشيد از بعد شش فرسنگ فراش