18نيست.
مسأله 39- اگر بذل كننده مالى را معين نمود به تصور اينكه كفاف هزينۀ حج را مى‌نمايد؛ و بعد از مدتى معلوم شد كه كافى نيست، بذل ما بقى بر او واجب نيست.
مسأله 40- بذل كننده مى‌تواند پيش از محرم شدن گيرندۀ بذل، از بذل خود صرف نظر كند، چه بذلش به صورت اباحه تصرف و يا بنحو هبه باشد، البته در صورتى كه گيرنده در مال بذل شده تصرفى كه باعث تغيير و دگرگونى آن گردد، نكرده باشد. بعد از محرم شدن، جايز است كه از بذل خود برگردد؛ و در اين صورت اتمام حج بر گيرندۀ بذل، اگر مقدور باشد، واجب است و آن مقدار از مالى را كه تاكنون از مال بذل شده مصرف كرده، براى بذل كننده ضامن نيست.
مسأله 41- اگر بذل كننده در ميانۀ راه از بذل خود صرف نظر كند، بعيد نيست كه هزينه برگشت بر عهدۀ بذل كننده واجب باشد.
مسأله 42- اگر مال بذل شده در اثناى راه به هر دليلى از بين برود، استطاعت مالى بذلى نيز از بين مى‌رود و انجام حج بر گيرندۀ بذل واجب نيست، مگر آنكه خودش شخصا امكانات مالى براى اتمام حج داشته باشد كه در آن صورت اتمام حج بر او واجب بوده و از حجة الاسلام كفايت خواهد كرد.
مسأله 43- اگر بعد از انجام حج معلوم گردد مال بذل شده، غصبى است، بعيد نيست كه از حجّة الاسلام، مجزى باشد بشرط اينكه گيرندۀ بذل غافل و يا جاهل به موضوع غصب باشد.
مسأله 44- در استطاعت بذلى، بذل مال به اندازه‌اى كه هم