1) تحصيلات نخستين خود را در زادگاهش با حفظ قرآن و آموختن زبان اردو و انگليسى و فارسى آغاز نمود و در هر سه زبان مهارت فراوانى به دست آورد،در سال 1890 دانشنامه خود را در پزشكى و جراحى از دانشگاه پنجاب گرفت و سپس در مقام معاون جرّاح در تعدادى از بيمارستانهاى دولت هند به خدمت پرداخت،سپس قنصول بريتانيا در جده گرديد و توانست روابط اعراب بدوى و كنسولگرى را بهبود بخشد.از اين رو دولت دست نشانده بريتانيا در هند در سال 1898 بدو لقب«خان بهادر»داد.افزون بر اين،او توانست روابط نزديكى با«عون رفيق پاشا»(امير مكه)و«احمد پاشا راتب»(والى مكه)برقرار كند،گو اين كه بعدها اين روابط تا حدى رو به تيرگى نهاد،ليكن او توانست اعتماد آن دو را به دست آورد و بعدها پزشك معالج شريف مكه در مرض قند گرديد.وى سفرهاى مكرّرى به كشورهاى اروپايى و آسيايى و آفريقايى كرد.عاقبت وى در سال 1909 به علت ناخوشى جده را به سوى انگلستان ترك كرد و پس از يك اقامت در آنجا به مصر رفت و يك سال ديگر در آنجا سكنى گزيد و در سال 1911 از خدمات دولتى استعفا داد و به هند بازگشت و در زادگاهش كارخانۀ چرم‌سازى عظيمى را به راه انداخت.