75 قد ثبت فيه بلا شكّ و لا ريب ارتداد بصر الأعمى بدعاء رسول اللّٰه صلى الله عليه و آله له ¹؛ ترديدى نيست كه اين حديث، صحيح و مشهور است. در اين روايت ثابت شده است كه با دعاى رسول خدا صلى الله عليه و آله بينايى آن مرد نابينا به وى بازگشت.»

از اين روايت برمى‌آيد كه توسّل به پيامبر گرامى براى برآورده شدن نياز به وسيلۀ وى، جايز است. وقتى رسول خدا صلى الله عليه و آله به آن مرد نابينا فرما داد تا آن گونه دعا كند و با وسيله قرار دادن پيامبر بين خود و خدا از پروردگار جهان درخواست كند. اين معنا همان توسّل به اولياى الهى و عزيزان درگاه خداوند است.

البته روايت ابوعبداللّٰه بخارى در صحيح خود هم قابل توجه است و به مسألۀ توسل مقبوليت بيشترى مى‌بخشد:

«إنّ عمر بن الخطّاب رضى اللّٰه عنه كان إذا تحطوا استسقى بالعباس بن عبدالمطلب فقال:

اللّهم إنّا كنّا نتوسّل إليك بنبيّنا فتسقينا و إنّا نتوسّل إليك بعمّ نبيّنا فاسقنا قال فيسقون. ²

هرگاه قحطى رخ مى‌داد، عمر بن خطاب به وسيلۀ عباس بن عبدالمطلب - عموى پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله طلب باران مى‌كرد و مى‌گفت: خدايا، در زمان حيات پيامبر به او متوسل مى‌شديم و باران رحمت خود را بر ما نازل مى‌فرمود. اكنون