34 اَلَّذِينَ آمَنُوا وَ هٰاجَرُوا وَ جٰاهَدُوا فِي سَبِيلِ اللّٰهِ بِأَمْوٰالِهِمْ وَ أَنْفُسِهِمْ أَعْظَمُ دَرَجَةً عِنْدَ اللّٰهِ ¹.

[ آنانكه ايمان‌آوردند و مهاجرت كردند و در راه خدا با مال و جان خويش جهاد كردند، درجۀ آنان در پيشگاه خدا برتر و بزرگتر از ديگران است...]

و در آيۀ ديگر فرموده است:

فَضَّلَ اللّٰهُ الْمُجٰاهِدِينَ عَلَى الْقٰاعِدِينَ أَجْراً عَظِيماً ².

[ خداوند مجاهدان را برخانه نشينان به پاداشى بزرگ فزونى بخشيده است.]

و منظور از جهاد همان جهد و كوشش و پيكار در راه خدا و فداكارى و گذشت در اين‌راه است، و اين‌كار از هركسى به‌نحوى ساخته است و تحت شرايط خاصى شايسته است، و به همين جهت است كه جهاد با شمشير در ميدان جنگ از زنها برداشته شده و بر آنها واجب نيست، اما اگر از راههاى ديگرى كه با ساختمان وجودى و عفت و شخصّيت آنان سازگار باشد بتوانند خدمتى در اين‌راه انجام دهند يكى از نشانه‌هاى ايمان و كمال آنهاست و از اين‌رو در شرح زندگانى سيدۀ زنان جهانيان حضرت صديقۀ كبرى خوانديم كه آن بانوى بزرگوار در راه مبازره با بى‌دينان و بدعتگذاران از تمام فرصتهايى كه پيش مى‌آمد استفاده مى‌كرد و تاجايى كه مقدور بود از طريق سخنرانى و تذكر و گفتگوى با صحابه ، خطرهايى را كه به‌دنبال انحراف