18اعتقاد به خداوند كه از هر حدّ و مرزى فراتر است، در اين نوشته‌ها گرفتار ذهن محصور آدمى و در بند تفكّر محدود انسانى شده است. صد افسوس آنان كه ديگران را به راحتى كافر و مشرك مى‌خوانند، خود به تشبيه خداوند پرداخته‌اند و ذات بى‌كران الهى را در وادى جسم بخشى محدود ساخته‌اند. اين سخنان بدان جا مى‌انجامد كه: «خدا را قابل ديدن مى‌دانند».
جسم انگارى خداوند
در كتاب «عقيده اهل سنت و جماعت» 1كه به زبان فارسى است و از زمستان سال 83 شمسى در ايّام حجّ واجب بين حجّاج فارسى زبان توزيع مى‌گردد، چنين مى‌خوانيم:
ايمان مى‌آوريم به اين كه خدا داراى چهره‌اى آراسته به عظمت و بزرگى و انعام و احسان است... ايمان مى‌آوريم به اين كه خداوند داراى دو دست گرامى و عظيم و بزرگ است... ايمان مى‌آوريم به اين كه براى خداى تعالى دو چشم حقيقى است، چنان كه مى‌فرمايد: وَ اصْنَعِ الْفُلْكَ بِأَعْيُنِنٰا وَ وَحْيِنٰا 2 (و كشتى را با وحى ما و زير نظر ما بساز...) اهل سنت و جماعت همگى بر اين