70هم اتاقىها را بپرسد و به ذهن بسپارد، و هنگام صدا كردن آنان با صداى آهسته و با شكلى محترمانه و با رعايت ادب اسلامى آنان را صدا بزند. همچنين حدود شرعى را در گفتار خود نسبت به همسفران مراعات نمايد و از بىپروايى و بىاحترامى نسبت به ميهمانان خداوند در گفتار و رفتار پرهيز نمايد؛ زيرا رفتار و سخن نيك و رعايت ادب در كلام، سبب جلب محبت ديگران به انسان است.
زائر بايد به هماتاقىاش احترام كند، و در نشست و برخاست ادب را رعايت نمايد و نسبت به همكاروانيان لطف و محبت بورزد.
اما همۀ اينها به اين معنا نيست كه اصلاً شوخى و مزاح نكند و همواره خشك و جدّى برخورد نمايد؛ بلكه تا جايى كه به شخصيت خود و اطرافيان لطمه نخورد، خنده و شوخى لازم است.
رسول گرامى اسلام(ص) دربارۀ مزاح و مداراى با همگان و خنده مىفرمايد:
«اِنَّ اللهَ لا يُؤاخِذُ المزاحَ الصادِق فى مُزاحِهِ»؛ 1
«خداوند، انسان شوخ طبع را كه در مزاح و شوخىاش اهل صدق باشد [ و به قصد آزار مؤمن و مسلمانى شوخى نكند ] مؤاخذه نمىكند».
اما بايد توجه داشت كه شوخى بىجا و خندۀ بسيار،