12 برجستۀ اهل سنّت چنين باور بى‌پايه‌اى نداشته است. اينان ابن سبا را نه پايه‌گذار مذهب شيعه، كه پايه‌گذار گرايش‌هاى غلوآلود شيعى مانند اعتقاد به الوهيت على(ع) و سرسلسلۀ غاليان شيعه مى‌شمارند و هم‌كيشان او را «سَبَئى» نام مى‌نهند و اينان را دسته‌اى از شيعيان مى‌انگارند. 1
البته بى‌ترديد اين ديدگاه از اين حيث قابل انتقاد است كه گرايش‌هاى كفرآلودى چون اعتقاد به الوهيت على (ع) را كه از شريعت اسلام خارج است نمى‌توان داخل در مذهب شيعه شمرد؛ مذهب شيعه چنين باورهاى غلوآلود و ديدگاه‌هاى سخيفى را در خود نمى‌شناسد. با اين حال، بايد توجّه داشت كه اساساً وجود شخصى با نام عبد الله بن سبا از نظر تاريخى مورد ترديد جدّى قرار دارد و راوى اصلى داستان او سيف بن عمر نامى است كه نزد عموم رجال‌شناسان شيعه و اهل سنّت به دروغگويى و افسانه‌پردازى شهره است. پژوهشگرانى چون علامه مرتضى عسكرى به تفصيل در اين باره سخن گفته‌اند و شخصيت ابن سبا را موهوم و ساختگى برشمرده‌اند. 2