9
مقدمه
«وَ جَعَلْنٰاكُمْ شُعُوباً وَ قَبٰائِلَ لِتَعٰارَفُوا إِنَّ أَكْرَمَكُمْ عِنْدَ اللّٰهِ أَتْقٰاكُمْ »
(حجرات: 13)
خداوند متعال بشر را به صورت خاندان‌ها، قبيله‌ها و ملّت‌هاى مختلف قرار داد تا آنان در صدد شناسايى و آشنايى با يكديگر برآيند و با همديگر روابط مودّت‌آميز داشته باشند.
اصولاً در آيين مقدّس اسلام با امور و موانعى كه نمى‌گذارند، مردم با ايمان و ملّت مسلمان با يكديگر تماس بگيرند و با هم در ارتباط باشند و در نتيجه از مشكلات و دردهاى يكديگر مطّلع شوند، به شدّت مبارزه شده است.
در دين اسلام كه آيينى حنيف و فطرى است، حبّ وطن اسلامى و علاقه و محبّت به برادران و خواهران دينى و داشتن غيرت و تعصّب حق، نسبت به حفظ و حراست مرزهاى عقيدتى و ايدئولوژيكى، از آثار ايمان محسوب مى‌شود.
از نظر اسلام، همۀ بلاد اسلامى، متعلّق به تمام مسلمانان جهان مى‌باشد و به صراحت بايد گفت: اسلام به حدود و مرزهاى جغرافيايى كه از سوى