18اوّلين نكته، تبيين ويژگيهاى فيزيكىِ نقطه و منطقه‌اى است كه مناسك در آن برگزار مى‌شود.
مركز عالَم
فرقى نمى‌كند كه، بنا به استناد و نظريّات مختلف زمين‌شناسى، در ابتداى خلقت، كرۀ زمين را يك «گوىِ» آتشين بپنداريم كه به مرور سرد شده است، يا اين كه آن را كُره‌اى بدانيم پوشيده از آب، كه به تدريج و به دنبال چين‌خوردن زمين و پديد آمدن پستى و بلندى بر روى آن، آبها به سوى نقاط پست‌تر رانده شده و خشكيها پديد آمده‌باشند، و يا اين كه تركيبى از اين دو روند را فرض كنيم. در هر حال، شكّى در اين نيست كه در هر حالت، بنا به منطق رياضى، ظهور خشكى از يك «نقطه» آغاز شده و به مرور توسعه يافته است. به بيان ساده، پديدار شدن سطح يك كُره (پوشيده از هر چه كه باشد) يا دگرگونى در اين سطح، از حالتى به حالت ديگر، بى‌گمان از يك نقطه آغاز مى‌شود و سپس با سرعتى (كه ممكن است سريع يا كُند باشد) در سطح كُره گسترش خواهد يافت. به اين ترتيب، براى ظهور خشكيهاى زمين نيز، وجود و ظهور چنين نقطه‌اى، از نظر علمى و بر طبق منطق رياضى، به عنوان اوّلين نقطه، محرز است. اين «نقطه» را «مركز» زمين مى‌ناميم، تا تفحّص كنيم و دريابيم كه جهانيان، و از همه بالاتر خالق عالميان، آن را چه ناميده‌اند. تعاليم اسلام، زمان ظهور خشكى در روى كرۀ زمين را «دحوالارض» مى‌نامد. «دحوالارض» كه عبارت از ظهور و گسترش زمين كعبه و حرم خداست، مطابق برخى روايات، در بيست و پنجم ذى‌القعده (از ماههاى حجّ) رخ