103* عدم پوشش روى پا
* تأمين امنيّت طبيعت كه ذكر آن گذشت
طىّ مسير
اگر چه طىِ‌ّ مسير جزء مناسك نيست، امّا ضرورتى است كه براى رسيدن به محلّ انجام مناسك بايد انجام شود. از ميقات حركت مى‌كنى، به سمت حرم، و پس از آن، به مكّه مى‌رسى، و بعد به كعبه و از آنجا عروج، و دل در دلت نيست. ضربانت تند مى‌شود. به احرام الهى وارد شده‌اى، خدا كند تو را پذيرفته باشند. لبّيكها را تكرار مى‌كنى، كه انسان فراموشكار است و نيازمند تذكّر و يادآورى. با دور شدن از ميقات و در طىِ‌ّ مسير، به نشانه‌هاى حرم مى‌رسى، در اينجا، در حجّ، در مسير حجّ، تنها نشانه‌ها هستند كه تعيين‌كننده‌اند. هيچ مرز فيزيكى و ظاهرى بين قلمروها نيست. امّا همه مى‌دانند كه از قلمروى به قلمرو ديگر مى‌روند. يك علامت، يك نشانه، معناى فضا را تغيير مى‌دهد. به نشانه‌اى مى‌رسى، اوّلين نشانه در مسير حجّ، نشانه‌هاى حرم. حرم يعنى چه؟ يعنى اجابت دعاى ابراهيم(ع)، يعنى امنيّت، امنيّت براى چه كسى؟ امنيّت براى چه چيزى؟ امنيّت براى همه، براى انسانها (حتّى دشمن)، براى حيوانات و براى گياهان. «حرم» يعنى انتخاب شدنِ سرزمين از سوى خداوند، به عنوان محدودۀ امنى كه ورود در آن و زيستن در آن تابع شرايط و حدودى خاصّ است.
مشتاقانه و لبّيك‌گويان فاصلۀ ميقات تا حريم حرم و تا حرم را طى مى‌كنى، مى‌گذرى و به سواد مكّه، به شهر امن، به شهر خدا، به شهر ابراهيم(ع)، به شهر محمّد(ص)، به شهر توحيد و به شهر موحّدان مى‌رسى،