1) 1-متأسفانه توضيحات اينجانب موجب شد تا ايشان ختم گفتگو را خواستار شوند. پس از خروج از محلّ ملاقات، از آقاى شيخ بهايى مسؤول دفتر آقاى دكتر مصدّق، از گفتار و رفتار ايشان گله كرده از آنجا خارج شدم. روز بعد در حالى كه براى ارائه گزارش، عازم رفتن خدمت حضرت آيةاللّٰه بودم، تلفن زنگ زد و آقاى شيخ بهايى اظهار داشت: آقاى نخست وزير خواستار ملاقات فورى با شما هستند! اينجانب از پذيرش ملاقات خوددارى كردم، امّا آقاى شيخ بهايى اظهار داشت: شما جوان هستيد، و با توجّه به مشكلات مملكت و مشغله فراوان ايشان نبايد گله‌مند شويد، حتماً فورى بياييد. من با اينكه تمايلى نداشتم به دفتر ايشان رفتم وخواهان آن شدم كه در نوبت قرار نگيرم. لحظاتى بعد و پس از آنكه سفير آمريكا از اطاق ملاقات خارج شد، من وارد شدم و بر خلاف روز گذشته با چهرۀ خندان و متبسّم و صميمى آقاى دكتر مصدّق روبرو شدم. ايشان اظهار داشت: ديروز پس از رفتن شما، يكبار ديگر نامۀ حضرت آية اللّٰه را به دقت خواندم، توضيحات شما هم مرا راهنمايى كرد و در نتيجه تمامى مطالب نامه خصوصاً آنچه در مورد حجّاج بيان شده درست است. بنابر اين براى رفع سرگردانى متقاضيان به آقاى سرتيپ كمال، رييس شهربانى دستور دادم، خدمت حضرت آيةاللّٰه شرفياب و با راهنمايى ايشان نسبت به صدور گذرنامه اقدام نمايد. بنده ضمن تشكّر اظهار داشتم: بهتر آن است كه دستور فرماييد شهربانى گذرنامه زائران را صادر و تسليم متقاضيان نمايد، سپس مراتب را به اطلاع ايشان و مردم برسانند.