33ديگر...! و اين شيوۀ خاتم‌النبيين، محمّد مصطفى صلى الله عليه و آله است. بزرگى در سايۀ سادگى، ابهت رهبرى همراه با مردم‌دارى. مردم بى‌پرده و حجاب با رهبر خويش سخن مى‌گويند و با كمترين فاصله ليك با پيش‌بينى مسائل امنيتى. او با مردم خود مهربان است و آنان را از دور نمى‌پذيرد. حقوقشان در بينش او يكسان و برابر است و تمام شهروندان در تراز همسانى با قانون الهى و مدنى قرار مى‌گيرند. او در ميان مسلمين به دستور الهى خمس و زكات را رواج داده تا حكومت توان ادارۀ خود را در برابر هجوم‌هاى اقتصادى، فرهنگى و سرزمينى داشته و از سويى درزهاى ميان فقر و غنا، به شكاف‌هاى سرطانى بدل نشود. فقيرترين مردمان را در لواى جايگاه حكومتى خود، مسجد، بر روى سكويى در برابر ديدگان خويش نمايان قرار داده است تا رهبرى جامعۀ اسلامى، بزرگ منشى و نيك رفتارى با قشر صفّه‌نشين را از ياد نبرد.
و تنها چند گام آن‌سوى‌تر، او بر وفود تكيه مى‌دهد. سياست را پيش مى‌كشد. سران سياسى جامعه و عملكردشان را در برابر مردم و سرزمين، ريز بينانه مى‌نگرد. ابهتى بسيار در كلامش موج مى‌زند.
پيمان مى‌بندد. با مشاوران خود به شور مى‌نشيند و ديگر اديان را به اسلام مى‌خواند. بر غير مسلمان جزيه مى‌بندد تا آنگاه كه در دولت اسلامى گذر عمر داشته باشند. جزيه را در ازاى امنيت و رفاه ايشان در سايه‌سار حكومت بر آنان ارزانى مى‌دارد. در شيوۀ حكومتىِ پيامبر ماليات نقش گسترده‌اى را بازى مى‌كند و در نگاه سياسى‌اش