36
داشت و به سال 160 تا 165 هجرى، مهدى عباسى، ديگر بار در نوسازى آن كوشيد.
شب جمعه، اول رمضان سال 654 (ه . ق.) بر اثر شعلۀ يكى از چراغ‌ها، مسجد آتش گرفت و سراسر آن، جز قبه‌اى در صحن مسجد سوخت. عبداللّٰه بن منتصر در اين باره به مستعصم نامه نوشت و او در سال 655 (ه . ق.) مسجد را نوسازى كرد.
به سال 678 (ه . ق.) قلاوون براى مسجد گنبد ساخت. به سال 813 (ه . ق.) الملك الاشراف برساباى و به سال 853 (ه . ق.) ملك ظاهر برقوق در آن تعميرات ديگرى كردند.
در سال 866 (ه . ق.) بر اثر صاعقه‌اى، جانب بيرونىِ روضۀ مطهر آسيب ديد، اما خود روضه مصون ماند. از آن روزگار، شعرهايى از شاعران مذاهب اسلامى در دست است كه هر دسته به گمان خود مى‌خواسته است شومى اين حادثه را در نتيجۀ بدعت دستۀ ديگر بداند.
بارى، چون خبر آتش سوزى به قايتبا، پادشاه مصر، رسيد بنّايان و معمارانِ مخصوص را به مدينه فرستاد و آنان مسجد را نوسازى كردند و بر بالاى گنبد پيشين گنبدى بلندتر برآوردند.
در سال 980 (ه . ق.) سلطان سليم تعميرات ديگر انجام داد و در سال 1223 (ه . ق.) سلطان محمود گنبد را نوسازى كرد و در سال 1255 (ه . ق.) آن را به‌رنگ سبز نمودند و بدين جهت به (قبّة الخضراء) موسوم شده است.»