85است، از همه مهم‌تر قولى است كه از حضرت صادق عليه السلام نقل شده:
«إِنَّ جَبْرَئِيلَ عليه السلام خَرَجَ بِإِبْرَاهِيمَ عليه السلام يَوْمَ عَرَفَةَ فَلَمَّا زَالَتِ الشَّمْسُ قَالَ لَهُ جَبْرَئِيلُ يَا إِبْرَاهِيمُ اعْتَرِفْ بِذَنْبِكَ وَ اعْرِفْ مَنَاسِكَكَ فَسُمِّيَتْ عَرَفَاتٍ لِقَوْلِ جَبْرَئِيلَ اعْتَرِفْ فَاعْتَرَفَ»
«أمين وحى روز عرفه با ابراهيم بزرگوار همراه شد، چون خورشيد از ظهر گذشت، به ابراهيم گفت: به گناه اعتراف كن و به مناسك حج عارف شو؛ به خاطر سخن جبرئيل؛ اعترف فاعرف، آن سرزمين مقدس به عرفات نامگذارى شد.»
2 - وقوف در عرفات؛ آن سرزمينى كه آبادى و بنا ندارد، و از صورتهاى ظاهر زندگى چيزى در آن ديده نمى‌شود، آنهم در لباس احرام و به دور از تمام مظاهر مادّى، در زير خيمه‌اى معمولى و جداى از وطن و زن و فرزند و فاميل و در حال دعا و مناجات و سجده و خالى از تمام تعلّقات و وابستگى‌ها، علّت و موجبى براى غبار روبى از آيينه جان و فضاى قلب است، و آماده شدن باطن