12اين بندگان شايستۀ الهى همواره منادى آن بوده‌اند.
جهت ايجاد ارتباط نزديك‌تر و پيوند محكم‌تر با بندگان صالح خدا، پيش از هر چيز بايد محبت آنها در دل انسان جاى گيرد به گونه‌اى كه با محبت آنها زندگى كند و با محبت آنها بميرد. اين يك محبت الهى است كه خداوند به بندگان با ايمان خود آن را وعده داده است: «إِنَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصّٰالِحٰاتِ سَيَجْعَلُ لَهُمُ الرَّحْمٰنُ وُدًّا». 1
و از آن جا كه محبت يك امر قلبى و باطنى است و هيچ‌گونه نشانى در ظاهر ندارد، براى اظهار و اعلام آن مى‌بايد از راه‌هاى خاصى كه ميان عقلا مرسوم است وارد شد مگر اين كه موردى از سوى شرع مقدس ممنوع شده باشد. كارهايى از قبيل تبرّك‌جويى و توسل و استشفاع و استمداد و زيارت قبور و يادآورى اولياى خدا، همه نمودهايى از محبت و علاقۀ قلبى به آنهاست.
در اين رساله ما با استفاده از كتاب و سنت و با استناد به سخنان خدا و رسول و سيرۀ صحابه و تابعين، مشروع و مطلوب بودن اين گونه كارها را به اثبات رسانيديم و نشان داديم كه اين كارها هدفى جز اظهار دوستى با كسانى كه خداوند دوستى آنها را لازم كرده است، ندارد. ما تصور مى‌كنيم كه هر مسلمان آزاده‌اى كه به شبهات و سخن‌پراكنى‌هاى اين و آن توجه نكند و تنها كتاب خدا و