31پيغمبر. امامان اهل‌بيت عليهم السلام مانند پيامبر صلى الله عليه و آله سهم خود را به خاطر پاره‌اى از سختى‌ها و مشكلاتى كه پيروانشان با آن روبرو بودند مباح و حلال شمردند، تا پيروانشان به گناه آلوده نشوند. لذا امام جواد عليه السلام در نامه‌اى چنين فرمودند:
«من أعوزه شى من حقى فهو فى حلّ» 1«هر كس كه در تنگناى فقر و تهى دستى قرار گيرد حلالْ است كه از حق من رفع نياز كند.» اين روايت دلالت دارد كه، هر كس دچار سختى شده باشد اجازۀ تصرف در سهم امام به وى داده شده است.
ثانياً: برخى از روايات حليت خمس، از نظر سند ضعيف است. و برخى ديگر از روايات حليت در استفاده از اموال عمومى، مانند انفال و فىء كه در اختيار امام مى‌باشد دلالت دارد.
ثالثاً: در دوران ائمه عليهم السلام رابطۀ پيروانشان با آنان بسيار دشوار بوده و گاه به خاطر محاصرۀ اهل‌بيت عليهم السلام ارتباط شيعيان با آنان امكان‌پذير نبوده است. بدين جهت آنان را از پرداخت خمس معاف مى‌داشتند.
رابعاً: مقام امامت به اندازه‌اى بلند و والاست كه خداوند به آنان امورى را اجازه داده است. به طور نمونه در جنگ و صلح و همچنين غنايم جنگى و امثال آن آمده