10رسول خدا صلى الله عليه و آله و ائمۀ بقيع به‌سر برده و هر روز و هر شب از خدا درخواست مى‌كرده و اين دعا را مرتب تكرار مى‌نموده است:
«اَللَّهُمَّ ارْزُقْنِي حَجَّ بَيْتِكَ الْحَرَامِ، فِي عَامِي هَذَا وَ فِي كُلِّ عَامٍ ... وَ زِيٰارَةَ قَبْرِ نَبِيِّكَ وَ قُبُورِ الأَئِمَّةِ...». 1
حال كه دعاى او مستجاب گرديده، به‌جاى بهره‌برى از اين سفر الهى، چند روزى را در كوچه و بازارهاى مكه و مدينه پرسه مى‌زند و بر سر سفرۀ آماده مى‌نشيند و ديگران از او پذيرايى مى‌كنند و پس از گذشت چند روز، با كوله‌بارى سنگين به خانه و كاشانۀ خويش بازمى‌گردد و هنگام ورود به شهر و ديار خود، آن‌گاه كه فرزندان و دوستان و خويشاوندان به استقبالش مى‌آيند، خاطرات سفر را از او جويا مى‌شوند، هيچ حرف مفيد و سودمندى براى گفتن ندارد و اين خود زيانى بزرگ است كه غمى فراموش‌ناشدنى را به‌دنبال خواهد داشت.
باتوجه به آن‌چه بيان شد، چه نيكو است كه حاجيان، قبل از سفر، با اهداف سفر و وظايف خويش