8

خانۀ من (بَيْتى)

اين خانه در دو جا از قرآن كريم، «بيتِ مخصوصِ خدا» معرفى شده و صاحبِ بلامنازع آن؛ يعنى خداوند متعال مى‌فرمايد: «بَيْتِيَ » (خانۀ من).

در قرآن كريم هيچ كانونى را سراغ نداريم كه حضرت بارى تعالى با تعبير «بَيْتِيَ » از آن ياد كرده باشد، جز كعبه كه علاوه بر عناوينِ ويژۀ ديگر، خانۀ منسوبِ به خودِ او است. شايد تعبير «بَيْتِيَ » اشاره به همان نكته‌اى باشد كه در إِنَّ أَوَّلَ بَيْتٍ وُضِعَ لِلنّٰاسِ بدان تصريح شده مبنى بر اين كه: چون خانۀ من است و من به همۀ مردم تعلق دارم، اين خانه نيز از آنِ همۀ مردم مى‌باشد؛ هرچند اضافۀ «بيت» به ياى متكلم - كه خداست - اضافه‌اى است تشريفى و خداوند در هيچ خانه‌اى نمى‌گنجد؛ ليكن اين وضع دربارۀ هيچ بيت و خانه‌اى در قرآن وجود ندارد.

فقط در دو مورد از آيات قرآن كريم دربارۀ كعبه، تعبير «بيتى» بدين شرح به كار رفته است:

* ... وَ عَهِدْنٰا إِلىٰ إِبْرٰاهِيمَ وَ إِسْمٰاعِيلَ أَنْ طَهِّرٰا بَيْتِيَ لِلطّٰائِفِينَ وَ الْعٰاكِفِينَ وَ الرُّكَّعِ السُّجُودِ. ¹

«ما به ابراهيم و اسماعيل فرمان داديم كه خانۀ مرا براى طواف كنندگان و ساكنان و راكعانى - كه پيشانىِ خود را فروتنانه و در مقام تعظيم من بر خاك مى‌سايند - پاكيزه سازيد.»

** وَ إِذْ بَوَّأْنٰا لِإِبْرٰاهِيمَ مَكٰانَ الْبَيْتِ أَنْ لاٰ تُشْرِكْ بِي شَيْئاً وَ طَهِّرْ بَيْتِيَ لِلطّٰائِفِينَ وَ الْقٰائِمِينَ وَ الرُّكَّعِ السُّجُودِ. ²