381 - تصميم گيرى در حالت اطمينان از نتيجه؛
2 - تصميم گيرى همراه با به خطر انداختن (ريسك كردن)؛
3 - تصميم گيرى در حالت عدم اطمينان از نتيجه.
در مديريت بحران معمولاً تصميم گيرى تحت شرايط دوم و سوم؛ يعنى همراه با ريسك و عدم اطمينان از نتيجه است؛ زيرا تصميم گيرنده به علت غافلگير شدن و نداشتن فرصت كافى براى تصميم گيرى و يا شتابزدگى، نمى‌تواند اطلاعات كافى در مورد چگونگى راههاى ديگر براى به دست آوردن نتيجه را حاصل نمايد. لذا امكان اين كه نتيجه معكوس شود وجود دارد. نقش مدير را در بحران به ناخدايى تشبيه كرده‌اند كه با مشاهده ابرهاى سياه در افق كه نشانه طوفان است بلافاصله شروع به فراهم آوردن امكانات لازم مى‌كند كه يا كشتى را از كنار طوفان عبور دهد، يا با توقف در كنار ساحل به انتظار تمام شدن طوفان باشد.
آنچه در تصميم گيرى در بحران به مديران محترم كاروانها توصيه مى‌شود و اين توصيه از طرف كارشناسان مديريت نيز عنوان شده، جلب مشاركت همكارى افراد كاروان در تصميم گيرى است، زيرا باعث مى‌شود كه فشار وارده تقسيم گردد و موجبات اخذ يك راه حل صحيح فراهم گردد.
اصول كلى و لازم‌الرعايه در موارد بحرانى
اگرچه براى موارد بحرانى، اصول وقوانين خاصى در دست نيست