54مؤمنانى كه اهل معنا و اهل دل هستند، قرآن را طورى قرائت مى‌كنند كه گويا دارند از وجود مبارك پيامبر - ص - اين كلمات را تلقّى مى‌كنند.

و گويى دارند از خود پيامبر مى‌شنوند.

آنها كه اوحدىّ از اهل قرائت و معرفت هستند بگونه‌اى قرآن را قرائت مى‌كنند كه گويا دارند از خدا مى‌شنوند. دربارۀ امامان شيعه - عليهم‌السلام - وارد شده است كه آن بزرگواران هنگام نماز وقتى حمد را قرائت مى‌كردند، بعضى از كلمات را آنقدر تكرار مى‌كردند كه گويا از خود خدا مى‌شنوند! ¹

در آيۀ شريفۀ «وَ إِنْ أَحَدٌ مِنَ الْمُشْرِكِينَ اسْتَجٰارَكَ فَأَجِرْهُ حَتّٰى يَسْمَعَ كَلاٰمَ اللّٰهِ » ² نيز اين دو مطلب هست. بعضى كه در محضر رسول خدا - ص - قرار مى‌گرفتند، قرائت پيامبر را طورى مى‌شنيدند كه گويا از خداوند متعال تلقى مى‌كنند و مى‌شنوند چون اين كتاب براى همه نازل شده است. منتهى كسى كه مستقيماً دريافت كرد و گيرندۀ وحى است، شخص پيامبر است و لا غير.

«وَ أَنْزَلْنٰا إِلَيْكَ الذِّكْرَ لِتُبَيِّنَ لِلنّٰاسِ مٰا نُزِّلَ إِلَيْهِمْ ...» ³ قرآن كريم هم «انزال» به طرف پيامبر است و هم «تنزيل» به طرف مردم. براى مردم هم نازل شده است و مردم هم گيرندگان كلام خدا هستند. منتهى به وساطت رسول گرامى خدا. بنابر اين گروهى مى‌توانند به جايى برسند كه هنگام تلاوت قرآن كريم به گونه‌اى باشند كه گويا اين كلمات را از ذات اقدس اله استماع