26فرمود: اينان كسانى هستند كه گناهانشان آنها را احاطه كرده 1 و در كام خود فرو برده است و راه توبه بر چنين كسانى بسته است. اگر گناه در بيرون دروازۀ قلب باشد، آدمى مى‌فهمد كه بد مى‌كند و احتمال توبه در او هست، ليكن اگر اين گناهان از درون به بيرون راه پيدا كنند، زمينۀ «نٰارُ اللّٰهِ الْمُوقَدَةُ اَلَّتِي تَطَّلِعُ عَلَى الْأَفْئِدَةِ » 2 - معاذ اللّٰه - فراهم گشته است.
و ديگر نمى‌بيند و نمى‌فهمد كه بد مى‌كند و حتّى بد را خوب وخوب را بد مى‌پندارد؛ «وَ هُمْ يَحْسَبُونَ أَنَّهُمْ يُحْسِنُونَ صُنْعاً!» 3 لذا هر كار خلاف و معصيت را كه انجام مى‌دهد خيال مى‌كند كار خوب است و چون بد را خوب مى‌بيند هرگز موفق به توبه نمى‌شود البته مى‌تواند توبه كند ليكن اين كار خود را بد نمى‌داند تا توبه كند. چنين كسى درون و بيرون خود را پر از شياطين و مار و عقرب كرده است؛ همانند كسى كه باغچۀ منزلش را پر از علف هرز كند، حتّى داخل گلدان اتاقش هم علف هرز سبز مى‌شود.
كسى كه درون و بيرون را پر از علف هرزه كرده؛ راه حركت خويش را سد كرده است و با دست خود پا و دهان و گوش و چشمان خود را بسته است؛ «فَرَدُّوا أَيْدِيَهُمْ فِي أَفْوٰاهِهِمْ.» 4
در گذشته گروهى وقتى سخنان پيامبران - عليهم‌السلام - را مى‌شنيدند، گوشهاى خود را با انگشتانشان مى‌بستند كه مبادا صداى حق