17
پيشگفتار
عاشورا، نقطۀ عطفى است كه در تاريخ بشر، از آغاز تا انجام، مانند ندارد.
عاشورا، خورشيدى است كه درخشش آن، روز به روز بيشتر مى‌شود.
عاشورا، در جامعۀ انسانى، تجلّى عشق به اهل‌بيت پيامبر است كه ضامن سعادت و عامل حيات معنوى جوامع انسانى است.
عاشورا، نشان روحيۀ زندۀ ظلم‌ستيزى و حق‌محورى امّت است.
عاشورا، حيات خويش را به خون پاك شهيدانى از تبار عشق مديون است. و راز جاودانگى آن را بايد در همت بى‌مانند و نداى بى‌نظير حيات‌بخش و آسمانى مردى همچون «سيدالشهدا»، حسين‌بن على عليهما السلام جويا شد؛ حسينى كه پيامبر صلى الله عليه و آله از او با عنوان‌هاى: «زينت آسمان‌ها و زمين»، «چراغ هدايت» و نيز «كشتى نجات» نام برد.
روزى «اُبىّ بن كعب» در محضر رسول‌اللّٰه صلى الله عليه و آله بود كه امام حسين عليه السلام وارد شد، پيامبر صلى الله عليه و آله به او نگريست و فرمود:
«يَا أَبَا عَبْدِ اللَّهِ، يَا زَيْنَ السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرَضِينَ» ، 1
أُبىّ‌بن كعب با تعجّب گفت: «اى پيامبر، آيا جز تو كسى زينت آسمان‌ها و زمين است؟»
پيامبر خدا صلى الله عليه و آله پاسخ دادند: «اى ابىّ، سوگند به خدايى كه مرا برانگيخت، حسين در آسمان‌ها، بزرگ‌تر از زمين‌است و در قسمت راست عرش الهى