37هر چه كه محبوبِ عمومى شد، وسيلۀ اتّحاد اجتماعى خواهد بود؛ و اتّحاد اجتماعى نيز خلّاق سعادت دو جهانى خواهد شد.

آرى، كعبه خانه‌اى است كه مورد تقديس و احترام همگانى است؛ مركزى است كه قبله است و تمام مسلمانان از تمام نقاط جهان به هنگام نماز و عرض بندگى به پيشگاه خدا، رو به سوى آن مى‌ايستند، و ذبايح خود را از گاو و گوسفند و شتر، وقتى پاك و حلال مى‌دانند كه رو به سمت كعبه، سر بريده شوند. مردگان خود را، به سمت كعبه، در ميان قبر مى‌خوابانند. حالات شريفه و اعمال صالحۀ خود را، از هر قبيل كه باشد، وقتى در درجۀ كمال فضيلت مى‌شناسند كه در حال مواجهه با سمت كعبه انجام شود، و آن چنان قداست و حرمت، براى كعبه قائلند كه در دورترين نقاط عالم و در مخفى‌ترين مكان‌ها هم كه باشند، به هنگام قضاى حاجت مراقبند، رو به سمت كعبه يا پشت به سمت كعبه نباشند و استقبال و استدبار كعبه را در آن حال حرام مى‌دانند (شيعه در اين مسأله متّفقند)، و در كار تجليل و تقديس و احترام از آن خانه، تا حدّ قربانى دادن و فداكارى كردن و از نفايس و اموال خود گذشتن پيش مى‌روند.

حال، يك چنين نقطه‌اى كه بيت حرام و خانۀ محترم به احترام عمومى است، وقتى هدف مشترك واقع شد و محور فعّاليّت همگانى قرار گرفت، بدون ترديد، عامل ابقاى امّت و جامع شمل جمعيت خواهد بود و مرجع و پناهگاه ستمديدگان و خانۀ امن ترسيدگان خواهد شد.

بديهى است كه اين همه آثار حياتى، معلول همان حرمت و قداستى است كه خدا، در آن خانه جعل فرموده و آن را به طور خارق‌العاده و اعجازآميز، محبوب و محترم ساخته و دل‌ها را به سوى آن متمايل گردانيده است.

ذٰلِكَ لِتَعْلَمُوا أَنَّ اللّٰهَ يَعْلَمُ مٰا فِي السَّمٰاوٰاتِ وَ مٰا فِي الْأَرْضِ ¹.

اين حرمت و محبوبيّت و اين تجليل و تقديس همگانى كه سرچشمۀ حيات سراسر سعادت جامعۀ انسان است، دليل روشنى بر وجود مدبّرى عليم و حكيم است كه عالِم به