29نفر از مأمورين سعودى در يك اطاقكى كه در كنار مراسم بود فيلمبردارى مى‌كردند.
فضاى ملكوتى ميان مسجد نبوى و بقيع روحيۀ خاصى به زائران مى‌داد. به هر روى بيشترين زائران بار اول بود كه در اين مكان، آن هم شب جمعه، در مراسم دعاى كميل شركت مى‌كردند.
نگاهى به يكى از جزوات تبليغى وهابى‌ها
فرصتى شد به يكى از نشريات تبليغى سعودى‌ها از همان كتابچه‌اى كه در فرودگاه جده گرفتم مرورى داشته باشم، جزوۀ مزبور دربارۀ مسائل حج و عمره و بحث زيارت است.
در بخشى از آنكه دربارۀ زيارت است، زيارت مختصرى از رسول خدا صلى الله عليه و آله و ابوبكر و عمر را توصيه مى‌كند؛ اين زيارت تنها ويژۀ مردان است و زنان حق خواندن زيارت را ندارند! شرعيت خواندن زيارت براى ابوبكر و عمر - و طبعاً غيرشرعى بودن خواندن زيارت براى ديگر اصحاب - تنها آن است كه عبدالله بن عمر هنگام ورود به مسجد، علاوه بر رسول خدا صلى الله عليه و آله در جملۀ كوتاهى آن دو نفر را زيارت مى‌كرده است. مى‌دانيم كه اهل‌سنت اعمال صحابه را نيز حجت مى‌دانند، بنابراين فعل عبدالله سبب شده كه تنها و تنها از ميان تمام صحابه زيارت اين دو نفر صورت شرعى داشته باشد، در حالى كه اگر بنا به اين استدلال بود لااقل بايد زيارت شهداى احد نيز كه مكرر توسط صحابه انجام مى‌شده بلااشكال باشد.
در كتاب مزبور هر نوع تبركى بدعت دانسته شده و خواسته شده تا از اين منكرات پرهيز شود. دربارۀ شفاعت نيز در آغاز آمده كه از هيچ مرده‌اى نمى‌توان طلب شفاعت كرد البته از رسول خدا صلى الله عليه و آله در طول حيات و نيز روز قيامت مى‌شود خواست تا شفيع باشد، بنابراين شفاعت در قيامت ممكن است اما تنها به اذن خداوند. در اين‌باره بايد گفت شيعه نيز شفاعت در قيامت را تنها به اذن خداوند مى‌داند و كسى ادعا نكرده كه بدون اذن خداوند شفاعتى صورت مى‌گيرد. البته فرق شيعه و وهابى‌ها در اين باب آن است كه آنها مى‌گويند در حال حاضر نمى‌توان از رسول خدا صلى الله عليه و آله طلب شفاعت كرد. آنها بر اين باورند كه گرچه رسول خدا صلى الله عليه و آله از نوعى حيات برزخى برخوردار است اما نوع حيات